Iguazu, Mendoza en Córdoba

Het is minder dan een maand geleden sinds mijn vorige verhaal maar ondertussen heb ik weer ontzettend veel beleefd, dus het werd de hoogste tijd voor een nieuwe update. We waren gebleven bij mijn terugkomst in de Argentijnse hoofdstad. Na mijn tijd in Uruguay besteedde ik 2,5 dag in BA, maar omdat ik me niet helemaal 100% voelde spendeerde ik mijn uren in bed óf in een van de vele parken die de stad kent, wederom slapend of met een boek. Gelukkig voelde ik me daarna weer stukken beter en nam ik vol energie het vliegtuig naar Puerto Iguazu. Deze stad in het noordoosten van het land vormt de basis voor een bezoek aan de Iguazu watervallen: één van de zeven natuurwereldwonderen op de grens van Argentinië en Brazilië. Ontzettend toeristisch, maar volkomen terecht. Ik stak één dag de grens over naar Brazilië om de watervallen van deze kant te bekijken en besteedde één dag in het Argentijnse gedeelte. Adembenemend mooi en veruit één van de indrukwekkendste dingen die ik tot nu toe heb mogen bewonderen. Twee Franse meisjes waarmee ik eerder tijd doorbracht in Uruguay en BA vlogen naar dezelfde plek en samen zaten we in een luxe, maar verrassend goedkoop, hostel. Dat betekende bakken en braden aan het zwembad en dát betekent dat ik nog een extra wereldwonder van mijn lijstje kan afstrepen: ik ben een ieniemienie beetje bruin geworden! (dat de vellen nu met bosjes van mijn lijf vallen en er al niet heel veel meer van mijn kleurtje over is zeg ik er liever niet bij) Terug naar de watervallen: ik heb nog nooit zoveel water, regenbogen, vlinders en gekke vogels bij mekaar gezien en stapte na drie volle dagen blij en voldaan weer het vliegtuig naar BA in. 

Hier bleef ik echter niet lang, want na 1 nachtje nam ik de 17 uur durende nachtbus naar Mendoza. Mendoza ligt in het westen van het land, vlakbij de grens met Chili en staat vooral bekend om haar wijn. Zo. Veel. Wijn. En dat heb ik geweten. Ik heb tijdens mijn kleine week hier zo'n belachelijk grote hoeveelheid wijn geconsumeerd, maar hé, ik bevind me wel in een van dé wijngebieden ter wereld dus het is allemaal hartstikke cultureel verantwoord. Mijn aankomst in de stad viel tegelijkertijd met het begin van het jaarlijkse wijnfestival, Vendimia. De eerste wijnoogst wordt gevierd en dat doet men onder andere door in ieder departement van de provincie Mendoza een reina te selecteren. De vrijdagavond van mijn aankomst paradeerden de koninginnen van ieder district door de straten in de zogeheten Vía Blanca de las Reinas, omringd door gauchos te paard en tienduizenden bezoekers. Behalve dat de vrouwen druiven het publiek ingooiden heeft dit hele gebeuren verdomd weinig te maken met wijn, maar een leuke ervaring was het zeker. 
Een bezoek aan de wijnhemel is vanzelfsprekend incompleet zonder een proeverij te doen. Vele wijngaarden bevinden zich in een dorpje net buiten de stad, genaamd Maipú. Hier huurde ik een fiets om, zoals het een echt Nederlander betaamt, al trappend gaard ná gaard te bezoeken. Overal krijg je zo'n 5 glazen voorgeschoteld en de nodige empanadas om de schade aan het eind van de dag te beperken maar het zal geen verrassing zijn dat we na zo'n 6 uur tussen de druiven wel érg vrolijk terug fietsten. 
Gelukkig zag ik veel en veel meer van de stad en de omgeving dan alleen de inhoud van flessen Malbec, want het was er echt prachtig. Zo beklommen we Cerro Arco, aan de voet van het Andes gebergte. Regen, kou en een zware klim werden beloond toen we de top bereikten, uitkeken op de stad Mendoza en de bergen terwijl de zon doorbrak. Ook namen we de bus naar Cacheuta waar je, tussen de bergen in een sprookjesachtig landschap, een dagje kunt ontspannen in de thermale baden. Op mijn laatste dag bezocht ik Los Potrerillos, een soort gehucht waar echt niks te beleven valt naast een mooi artificieel meer dat gevormd wordt door een dam in de Mendoza rivier. Het resultaat is azuurblauw water omringd door bergpieken, je kan er raften en windsurfen, maar wij besloten gewoon drie volle uren lang dik tevreden naar het water te staren. De stad Mendoza zelf vond ik niet héél bijzonder, het was de omgeving, de kleine bijzondere plaatjes in de buurt en, vooruit, ook de wijn, die mijn verblijf hier zo ontzettend leuk maakten! 

Vanuit Mendoza nam ik de bus naar Cordobá. Mijn verwachtingen waren niet erg hoog omdat veel mensen mij vertelden dat 2 dagen in de stad voldoende zouden zijn, maar ik vond Cordobá echt stukken leuker dan de stad Mendoza! Het is een echte koloniale stad met veel Spaanse invloeden, veel kleiner dan BA maar nog steeds erg groot en ze hebben de oudste universiteit van het continent waardoor het een echte studentenstad is. Het uitgaansleven is hier dus bizar goed, met echt tientallen speciale trendy barren, biertuinen en discotheken in de wijk Guëmes  -nog veel moderner en hipper dan in BA! 
Qua bezienswaardigheden vind je in Cordoba mooie kerken, jezuïeten restanten en een aantal musea maar het is er vooral erg levendig met een fijne sfeer. Eén van de leukste dingen aan reizen in een land als Argentinië vind ik de omgang met lokale mensen. De cultuur is natuurlijk heel gelijk aan de onze en  ondanks dat ik het heel leuk en interessant vind om een echt andere cultuur te gaan zien en meemaken, is het ook fijn om meer op een level te zitten met de locals. Zeker in een stad als Cordobá die barst van de studenten, komt dat goed van pas. Zo belandde ik op een studentenfeestje in een residencia, at ik ook hier een echte Argentijnse asado (BBQ), dronk de lokale drankjes en maakte vooral veel nieuwe Argentijnse vrienden. 

Natuurlijk zijn er ook heus wel cultuurverschillen en een daarvan is het gebrek aan efficiency. O-ver-al staan rijen. Geen lullig rijtje van 5 personen, neen, ik heb het over honderden mensen wachtende op... Ja, waarop eigenlijk. Op de pinautomaat, op het betalen van een rekening, op het opladen van hun buskaart, op dingen die ik na uitleg nog steeds niet snapte. De eerste keer dat ik zo'n rij aanschouwde was het voor kaartjes van de Rolling Stones en daar kan ik natuurlijk wel inkomen maar ik heb oprecht mensen gezien die vier (!!!) uren lang moesten wachten op het in ontvangst nemen van een soort ov-chip kaart. Zelf ben ik natuurlijk ook in deze wachtende gekte meegetrokken en heb ik - naast meerdere keren drie kwartieren in de supermarkt gewacht te hebben (echt, waarom) - ook in de rij gestaan voor een voetbalwedstrijd. Ik en voetbal, ik voelde 'm ook nog niet zo maar ik ben in Argentinië en wilde dolgraag nog naar een wedstrijd hier. Dus stond ik zaterdagochtend keurig in de rij op Plaza San Martin om drie dagen later gehuld in het wit en blauw de club Talleres te zien spelen tegen Nueva Chicago. Voetbal is hier als een religie en het was dan ook een hele ervaring om samen met 50.000 huilende, juichende, scheldende en zingende supporters in het stadion te staan (het werd 1-1). 

Ondanks dat ik achteraf gezien ook een heerlijke tijd gehad heb in Cordobá, waren mijn dagen hier minder gevuld dan de afgelopen weken en zat ik in een veel rustiger hostel waardoor ik mijn draai toch niet helemaal kon vinden. Blij ben ik dan ook, dat ik dit verhaal schrijf in het vliegtuig en over een uur zal landen in Salta! Oh, wat heb ik er zin in om de stad maar vooral de omliggende dorpjes en natuur te gaan verkennen. Jullie horen later van me (en ik beloof dat ik zal proberen niet zo'n ellenlang verhaal als deze te plaatsen). Heel veel liefs! 

Het lukte me niet om foto's toe te voegen dus dat zal ik later nog eens proberen