BOLIVIA III - La Paz, Lago Titicaca & PERU

Daar zit ik dan, omringd door grijze smog en 10 miljoen mensen in de allerlaatste bestemming van deze reis: Lima, de hoofdstad van Peru en de plek waar mijn 4 maandenlang avontuur eindigt. 

Maar eerst nog even terug naar Bolivia. Mijn laatste verhaal eindigde in La Paz, waar ik ongeveer wegvroor na de hitte in het Amazonegebied. Wat betreft de stad ben ik gematigd enthousiast. Het is uniek en een plek zoals ik die nooit eerder gezien had. Op 4000 meter hoogte vind je tussen de besneeuwde bergtoppen ineens een mierennest, waar cholitas - traditionele vrouwen - en moderne meisjes in minirokjes naast elkaar paraderen. De straten zijn gevuld met markten, kabelbanen zijn deel van het openbaar vervoer, in het hart van de stad vind je de San Pedro gevangenis en tussen dat alles lopen toeristen in lamawollen truien op zoek naar cocaïne. De inwoners zelf vond ik echter een beetje lomp en de stad vooral typisch Zuid-Amerikaans chaotisch en vervuild. 
Wat ik wel erg interessant vond was die San Pedro gevangenis: een stad achter gesloten deuren, waar 4000 mensen wonen (ook vrouwen en kinderen van de gevangenen) en bewakers geen grote rol spelen. Daarnaast was de heksenmarkt een hele ervaring: de plek waar bijgeloof, sowieso erg belangrijk voor Bolivianen, een gigantische rol speelt. Kun je gezellig een lama placenta kopen of een opgedroogde baby-alpaca of een geheim liefdespoedertje. Reuze handig allemaal. 

Maaaaaar, het belangrijkste tijdens mijn verblijf in La Paz was natuurlijk mijn verjaardag! (Nog bedankt voor alle lieve felicitaties en berichtjes) De dag zelf spendeerde ik op wel een heel bijzondere manier: op een fiets terwijl ik de Yungasweg afscheurde. Ook wel Death Road genoemd of, in duidelijke Nederlandse taal, de gevaarlijkste weg ter wereld. Tot zo'n 15 jaar geleden werd deze route nog gewoon gebruikt door regulier verkeer wat resulteerde in wel heel veel mensen die wekelijks over het randje flikkerde. Vandaar dat er een nieuwe weg werd aangelegd en Death Road tegenwoordig voornamelijk gebruik wordt door  toeristen die er dol op zijn met een mountainbike naar beneden te knallen. Ook niet geheel zonder gevaar trouwens, drie dagen voor mijn avontuur overleed er nog iemand. Ik heb alles natuurlijk zonder kleerscheuren overleefd en vooral heel erg kunnen genieten. Een erg goed, adrenaline-vol begin van mijn jaar als 19 jarige! 

Na een aantal dagen La Paz liet ik de drukte achter me voor mijn laatste bestemming op Boliviaans grondgebied: Copacabana. Huh, dat is toch die buurt in Rio? Juist, en die is vernoemd naar dit kleine plaatsje in Bolivia, liggend aan het Titicaca-meer: het hoogstgelegen meer ter wereld. Ik heb natuurlijk ook het Copacabana in Rio kunnen zien en dit strandje was niet helemaal vergelijkbaar, maar wel heerlijk kneuterig met waterfietsjes en roeibootjes. Het is een fijn plekje maar er is verder niet bijzonder veel te beleven, behalve een trip naar het eiland Isla del Sol; het eiland waar de zon geboren is. Samen met mijn reismaatjes wandelden we in één dag van het noordelijkste puntje van het eiland naar het zuiden en dit was mijn eerste kennismaking met de Inca-cultuur tijdens mijn reis. De legende luidt dat de allereerste Inca's, Mánco Capac en Mama Occlo, uit het Titicaca-meer rezen en op het eiland zijn vele ruïnes te vinden. 

Na een welbestede, allerlaatste dag stak ik na meer dan een maand in Bolivia de grens over naar Peru. De stad Arequipa was mijn allereerste kennismaking met het land en de cultuurschok was zeker aanwezig: ze hebben hier een McDonalds, Burger King, Pizza Hut en KFC. En de meeste gebouwen zijn helemaal heel in plaats van half afgemaakte rood betonnen muurtjes die huizen moeten voorstellen. Serieus, ik vond Bolivia geweldig maar het voelde echt als een frisse opluchting om hier terecht te komen. Arequipa is een prachtige stad waar je volop cultuur kunt snuiven en er zijn tal van fijne cafeetjes en restaurantjes (ik bedoel dus geen MacD). De echte trekpleister bevindt zich echter op een paar uur afstand en dat is de Colca Canyon. Twee keer zo diep als de bekendere Grand Canyon in de VS en woonplaats van honderden condors. Samen met een Nederlandse en Amerikaanse jongen was ik twee dagen wandelend en klauterend te vinden in dit gigantische gebied. Het was best zwaar, maar vooral prachtig mooi :-) 

Na twee daagjes buitenspelen in Arequipa nam ik de bus naar Cusco. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik op dat punt een klein beetje klaar was met het reizen. Niet met het zíjn aan de andere kant van de wereld, maar met het leven uit mijn backpack, de vermoeiende busreizen en het wisselen van slaapplaats. Zoals jullie je misschien nog kunnen herinneren vertrok ik aan het begin van mijn reis 2 weken eerder dan gepland uit BA, en mijn taalschool daar. Diezelfde taalschool heeft ook een locatie in Cusco en omdat ik dus nog 2 weken tegoed had, besloot ik die hier 'in te wisselen'. Van mijn originele plan van een paar dagen Cusco ging ik naar twee weken en dit beviel zo goed dat dit er al snel vier werden. Ik was veel te druk bezig met het veel te leuk hebben dat ik volledig vergeten ben mijn blogje bij te werken. Een korte samenvatting: iedere dag liep ik tientallen trappen op naar mijn appartementje, dat ik meestal met zo'n 7 a 8 andere personen deelde. Het uitzicht was geweldig en het voelde heerlijk om na al die maanden weer eens mijn eigen kamertje te hebben. Ik ging naar school, bezocht trouw bijna iedere dag de lokale San Blas markt waar de goedlachse Marcelina me voor een luttele 5 sol de heerlijkste sapjes voerde, sloot de avond vaak af in stamkroeg Limbus - de bar met het mooiste uitzicht dat er bestaat - en bezocht tussendoor Inca-ruïnes en musea. Cusco is bizar toeristisch maar heeft twee werelden, en 4 weken in de stad zorgden ervoor dat ik me een beetje kon onderdompelen in het leven buiten de duizenden straatverkopers en schoenenpoetsers. Speciale vermelding verdienen twee ruïnes die ik bezocht: het wereldberoemde Machu Picchu en het minder bekende maar even spectaculaire Choquequirao. Naar Machu Picchu ging ik met de trein, en na de giga-teleurstelling die ik had toen ik om 4 uur opstond om duizenden trappen te lopen en aan te komen zonder ook maar iets te kunnen zien door de wolken en de regen, klaarde het op en werd het één van de mooiste dingen die ik deze reis heb mogen zien en meemaken. Onbeschrijfelijk. Choquequirao is een Inca-stad, net zoals Machu Picchu, maar alleen te bereiken door een vierdaagse trek (twee dagen heen en terug). Het is veel en veel minder toeristisch dan het beroemde wereldwonder en dat terwijl het eigenlijk nog groter is! Met een geweldig leuke groep van 6 man liep ik deze, één van Peru's zwaarste, route en het gevoel om helemaal in je uppie aan te komen bij deze adembenemende stad was echt heel tof. Slechts 15 man waren er tijdens ons bezoek (tegenover de dagelijks 2500 bezoekers in Machu Picchu) en ook dit kan zeker in m'n rijtje van lievelingsherinneringen. Terug in Cusco was het tijd voor pedicures en massages en vooral niet te veel inspanning. Ik zag de processies van het grootse Corpus Cristi festival en verder was er vooral veel pisco en gezelligheid. Iets te veel gezelligheid misschien want m'n ochtendvliegtuig naar Lima miste ik helaas na een wel erg leuk afscheidsfeestje. Uiteindelijk allemaal goed gekomen en nu zit ik dus hier. In een super-de-luxe hotel, cadeautje van Menno en Birgit hihi, waar ik wacht om over een paar uur in de taxi naar het vliegveld te stappen. 

Mijn gevoel is dubbel. Aan de ene kant wil ik niet weg, nog zoveel zien en meemaken. Maar als ik dan denk aan een goede bruine boterham met oude kaas, hagelslag, bitterballen, papa's aspergesoep en, oké vooruit, familie en vrienden, dan heb ik toch best wel veel zin om donderdag op Schiphol te landen. Dat dit niet mijn laatste reisje is, dat weet ik in ieder geval zeker. Het was geweldig maar voor nu: gooi de kroketten maar alvast in het vet, tot morgen!! Veel liefs